Bestuursambtenaar en etnoloog Dr. Jean Victor de Bruyn (Magelang 1913 - Driebergen 1979) stond model voor 'Jungle Pimpernel', wiens belevenissen tijdens de oorlogsjaren in Nieuw-Guinea werden verwerkt in het populaire boek "Jungle Pimpernel" (1949) van de schrijver Anthony van Kampen. In 1946 maakte Van Kampen op verzoek van de Nederlandse regering een reis van een jaar naar Nederlands-Indië om te schrijven over het werk van marine en leger. Tijdens deze reis ontmoette Van Kampen Vic de Bruyn. "Jungle Pimpernel" vormt met "Het laatste bivak" (1950) en "De verloren vallei" (1951) de Jungle-trilogie.

Vic de Bruyn voltooide zijn studie aan de Universiteit Leiden, opweg naar een administratieve carriere in Nederlands Indie. Aldaar behaalde hij zijn bul in de Literatuur en Filosofie. 

Zijn korte en vroege stationeringen waren als assistent District Officier op de Molukken en vervolgens op het eiland Cerram. In 1939, na slechts tien maanden in dienst te zijn, werd hij geplaatst als district-officier of controleur BB om de leiding te nemen van een nieuwe basis langs de zojuist gevonden Wisselmeren (Paniai, Tage en Tigi) in Nederlands Nieuw-Guinea. Deze functie in Enaroltali, opgericht in mei 1939 op de zuid-oostelijke oever van het meer Paniai, was de eerste Nederlandse post in de Centrale Hooglanden van wat nu Irian Jaya heet.

Jungle Pimpernel is de Bruijn's verhaal over zijn stationering welke in 1939 aanving en zijn vlucht voor de invasie van de Jappen naar Australië met een Catalina op 26 juli 1944 van het Hagen meer. Het is het verhaal van zijn werk onder de Ekari en Moni mensen, terwijl het verstrekken van informatie van de Japanse troepenbewegingen in West Nieuw-Guinea naar Nederland Forces Intelligence Service ook door hem werden verricht.